Inclusion

Inclusion as a concept that finds expression in the whole spectrum of social relations, stems from the principle of moral equality, ‘’that postulates that all persons have the same intrinsic worth’’ (1)

An elaboration of the principle as a normative rule may postulate that no individual or group can intrinsically claim superiority for their physical attributes and for its belief, value and preferences systems, especially if these when socially applied cause harm to other individuals or groups.

This negative rule results in the attitude of respect towards what may be considered as different or diverse from the standards of a dominant group. 

From this follows that inclusion cannot mean incorporation. In strategies of incorporation diversity is eliminated and the divergent ‘other’ can become a member of the dominant group as long as s/he is divested from the characteristics that make her/him divergent and adopts the standards of the dominant group.

Moreover, inclusion goes beyond the notions of acceptance or tolerance of diversity in the sense that it does not just refrain from the persecution of diversity and just lets it be isolated (or even marginalised) without harming it. 

On the contrary the inclusive community does not perceive diversity as a problem but as a resource and as an opportunity to expand the boundaries of its collective knowledge. Inclusion in this sense influences and transforms the community. In this sense inclusion is positive concept that actually calls for affirmative action rather than simply abstaining from discriminatory practices. (2)

What needs to be stressed is that inclusion is not a state of affairs but rather an ongoing process (3) that is socially and historically determined. 

As a moral principle, it is internalised in the mindset of individuals and groups and is performed in their everyday lives. In this sense the inclusive community constantly educates itself and is members in the practice of inclusion.

In this sense, inclusion cannot be legally enforced from above. What the law can do combined with comprehensive policies is to create norms and set standards that have an educative character in the sense that they may encourage people to reflect on their attitudes towards diversity and motivate them to embrace an inclusive mentality. 

1. Selznick, P (1992) The Moral Commonwealth, (University of California Press, Berkley & Los Angeles, California) p. 482
2. The prohibition of discrimination and the abstention from discriminatory practices as a notion is very close to that of inclusion but not identical with it. The main difference is that non discrimination is a negative legal principle that prohibits actions whereas inclusion is primarily a moral principle and a moral attitude that aims at the cultivation of a mindset. For the principle of non-discrimination and relevant sources at EU level  see https://eur-lex.europa.eu/legal-content/EN/TXT/?uri=LEGISSUM:nondiscrimination_principle#:~:text=The%20aim%20of%20non%2Ddiscrimination,opportunities%20available%20in%20a%20society.
3. See ‘The SOLIS project. Research on Inclusive Education Approaches and Tools. Report’ (2021, unpublished deliverable of the SOLIS project)

Kapsayıcılık

Tüm sosyal ilişkiler bağlamında ifadesinin karşılığı bulunan bir kavram olarak dahil etme, “tüm insanların aynı içsel değere sahip olduğunu varsayan” ahlaki eşitlik ilkesinden kaynaklanır.Bu ilke, normatif bir kural olarak detaylandırıldığında, özellikle sosyal olarak uygulandığında diğer bireylere veya gruplara zarar veriyorsa, hiçbir birey veya grubun fiziksel nitelikleri ve inanç, değer ve tercih sistemleri için özünde üstünlük iddia edemeyeceğini varsayabiliriz.Bu olumsuz kural, baskın bir grubun standartlarından farklı veya farklı olarak değerlendirilebilecek şeylere karşı saygı tutumu ile sonuçlanır. Buradan, içermenin dahil etme anlamına gelemeyeceği sonucu çıkarılır. Birleştirme stratejilerinde çeşitlilik ortadan kaldırılır ve farklılaşan ‘öteki’, kendisini farklı kılan özelliklerden arındırıldığı ve hakim grubun standartlarını benimsediği sürece hakim grubun üyesi olabilir.

Dahası, kapsayıcılık, dışlanan kişiye çeşitliliğin zulmünden sadece kaçınmaması ve ona zarar vermeden izole edilmesine (hatta marjinalleştirilmesine) izin vermesi noktasında, çeşitliliğin kabulü veya hoşgörüsü kavramlarının ötesine geçer.

Aksine kapsayıcı topluluk, çeşitliliği bir sorun olarak değil, kolektif bilgisinin sınırlarını genişletmek için bir kaynak ve bir fırsat olarak algılar. Bu anlamda içerme, toplumu etkiler ve dönüştürür. Bu anlamda kapsayıcılık, ayrımcı uygulamalardan basitçe kaçınmaktan ziyade aslında olumlu eylem çağrısında bulunan pozitif bir kavramdır. ii

Vurgulanması gereken şey, içermenin bir durum değil, toplumsal ve tarihsel olarak belirlenen devam eden bir süreç olduğudur.

Ahlaki bir ilke olarak, bireylerin ve grupların zihniyetinde içselleştirilir ve günlük yaşamlarında gerçekleştirilir. Bu anlamda kapsayıcı topluluk sürekli olarak kendini eğitir ve içerme pratiğinin üyeleridir.

Bu anlamda, dahil etme yukarıdan yasal olarak uygulanamaz. Yasanın kapsamlı politikalarla birleştiğinde yapabileceği şey, insanları çeşitliliğe yönelik tutumları üzerinde düşünmeye teşvik edebilecek ve onları kapsayıcı bir zihniyeti benimsemeye motive edebilecek şekilde eğitici bir niteliğe sahip normlar oluşturmak ve standartlar belirlemektir.

Inclusión

La inclusión como concepto que encuentra expresión en todo el espectro de las relaciones sociales, se deriva del principio de igualdad moral, “que postula que todas las personas tienen el mismo valor intrínseco”.

Una elaboración del principio como regla normativa puede postular que ningún individuo o grupo puede reclamar intrínsecamente superioridad por sus atributos físicos y por sus sistemas de creencias, valores y preferencias, especialmente si estos, cuando se aplican socialmente, causan daño a otros individuos o grupos.

  Esta regla negativa da como resultado la actitud de respeto hacia lo que puede considerarse diferente o diverso de las normas de un grupo dominante.

De aquí se sigue que inclusión no puede significar incorporación. En las estrategias de incorporación se elimina la diversidad y el “otro” divergente puede convertirse en miembro del grupo dominante siempre que se despoje de las características que lo hacen divergente y adopte los estándares del grupo dominante.

Además, la inclusión va más allá de las nociones de aceptación o tolerancia de la diversidad en el sentido de que no solo se abstiene de la persecución de la diversidad y simplemente la deja aislada (o incluso marginada) sin dañarla.

Por el contrario, la comunidad inclusiva no percibe la diversidad como un problema sino como un recurso y una oportunidad para expandir los límites de su conocimiento colectivo. La inclusión en este sentido influye y transforma la comunidad. En este sentido, la inclusión es un concepto positivo que en realidad exige una acción afirmativa en lugar de simplemente abstenerse de prácticas discriminatorias.

Lo que debe enfatizarse es que la inclusión no es un estado de cosas sino un proceso continuo que está social e históricamente determinado.

Como principio moral, se interioriza en la mentalidad de individuos y grupos y se realiza en su vida cotidiana. En este sentido la comunidad inclusiva se educa constantemente y es miembro en la práctica de la inclusión.

En este sentido, la inclusión no puede imponerse legalmente desde arriba. Lo que puede hacer la ley combinada con políticas integrales es crear normas y establecer estándares que tengan un carácter educativo en el sentido de que puedan alentar a las personas a reflexionar sobre sus actitudes hacia la diversidad y motivarlas a adoptar una mentalidad inclusiva.

Inclusione

L’inclusione, come concetto che trova espressione nell’intero spettro delle relazioni sociali, deriva dal principio di uguaglianza morale, “che postula che tutte le persone hanno lo stesso valore intrinseco“.

Un’elaborazione del principio come regola normativa può postulare che nessun individuo o gruppo possa intrinsecamente rivendicare una superiorità per i propri attributi fisici e per i propri sistemi di credenze, valori e preferenze, soprattutto se questi, quando applicati socialmente, causano danni ad altri individui o gruppi. 

Questa regola negativa si traduce in un atteggiamento di rispetto verso ciò che può essere considerato diverso o differente dagli standard di un gruppo dominante.  

Ne consegue che l’inclusione non può significare incorporazione. Nelle strategie di incorporazione la diversità viene eliminata e l'”altro” divergente può diventare un membro del gruppo dominante purché si spogli delle caratteristiche che lo rendono divergente e adotti gli standard del gruppo dominante. 

Inoltre, l’inclusione va oltre le nozioni di accettazione o tolleranza della diversità, nel senso che non si limita ad astenersi dal perseguire la diversità e a lasciarla isolare (o addirittura emarginare) senza danneggiarla.  

Al contrario, la comunità inclusiva non percepisce la diversità come un problema, ma come una risorsa e un’opportunità per espandere i confini della sua conoscenza collettiva. In questo senso, l’inclusione influenza e trasforma la comunità. In questo senso, l’inclusione è un concetto positivo che richiede un’azione positiva piuttosto che la semplice astensione da pratiche discriminatorie.

Va sottolineato che l’inclusione non è uno stato di fatto, ma piuttosto un processo continuo, determinato socialmente e storicamente.  

In quanto principio morale, è interiorizzato nella mentalità degli individui e dei gruppi e si realizza nella loro vita quotidiana. In questo senso, la comunità inclusiva si educa costantemente ed è membro della pratica dell’inclusione.  

In questo senso, l’inclusione non può essere imposta legalmente dall’alto. Ciò che la legge può fare, insieme a politiche globali, è creare norme e stabilire standard che abbiano un carattere educativo, nel senso che possono incoraggiare le persone a riflettere sui loro atteggiamenti verso la diversità e motivarle ad abbracciare una mentalità inclusiva.  

Συμπερίληψη

Η συμπερίληψη ως έννοια η οποία εκφράζεται σε όλο το φάσμα των κοινωνικών σχέσεων εκπηγάζει από την αρχή της ηθικής ισότητας, «σύμφωνα με την οποία όλοι οι άνθρωποι έχουν εγγενώς την ίδια αξία».[i]

Αυτή η αρχή συγκεκριμενοποιείται στον κανόνα που θέτει ως αρχή ότι κανένα άτομο ή ομάδα δεν μπορεί εγγενώς να διεκδικήσει υπεροχή  για τα φυσικά της χαρακτηριστικά και για τα συστήματα πεποιθήσεων, αξιών και προτιμήσεων, ειδικά όταν η κοινωνική εφαρμογή τους βλάπτει άλλα άτομα ή ομάδες.

 Αυτός ο αρνητικός κανόνας έχει ως αποτέλεσμα μια στάση σεβασμού απέναντι σε αυτό που μπορεί να θεωρηθεί ως διαφορετικό ή αποκλίνων από τα πρότυπα της κυρίαρχης ομάδας.

Από τα παραπάνω συνάγεται ότι συμπερίληψη δε σημαίνει ενσωμάτωση. Στις στρατηγικές της ενσωμάτωσης η διαφορετικότητα εξαλείφεται και ο αποκλίνων άλλος μπορεί να γίνει μέλος της κυρίαρχης ομάδας υπό την προϋπόθεση ότι θα απεκδυθεί από τα χαρακτηριστικά της ετερότητάς του και θα αποδεχθεί τα πρότυπα  της κυρίαρχης ομάδας.

Επιπροσθέτως, η συμπεριληπτική αντίληψη ξεπερνά τα όρια των εννοιών της αποδοχής ή της ανοχής της ετερότητας υπό την έννοια ότι η συμπερίληψη  δεν απέχει απλώς από την εκδίωξη της ετερότητας ούτε και περιορίζεται στο να της επιτρέπει να υπάρχει απομονωμένη ή περιθωριοποιημένη χωρίς να την βλάπτει.

Αντιθέτως η συμπεριληπτική κοινότητα δεν αντιλαμβάνεται την ετερότητα  ως πρόβλημα, αλλά ως πόρο και ως δυνατότητα να επεκτείνει τα όρια της συλλογικής της  γνώσης. Υπό αυτή την έννοια η συμπερίληψη επηρεάζει και μεταμορφώνει την κοινότητα/ομάδα. Συνεπώς η συμπερίληψη αποτελεί έννοια η οποία καλεί σε θετικές δράσεις και όχι σε απλή αποχή από διαχωριστικές πρακτικές.[ii]

Πρέπει να τονιστεί ότι η συμπερίληψη δεν είναι μια κατάσταση πραγμάτων αλλά μια διαρκής διαδικασία[iii] η οποία λειτουργεί μέσα σε κοινωνικά και ιστορικά πλαίσια.

Ως ηθική αρχή εσωτερικεύεται στις νοοτροπίες ατόμων και ομάδων και λειτουργεί στα πλαίσια της καθημερινής τους ζωής. Κατ’ αυτή την έννοια η συμπεριληπτική κοινότητα διαρκώς εκπαιδεύεται, τόσο ως σύνολο όσο και ατομικά, στη συμπεριληπτική πρακτική.

Συνεπώς, η συμπερίληψη δεν μπορεί να επιβληθεί νομικά εκ των άνωθεν. Αυτό που μπορεί μια νομική παρέμβαση, σε συνδυασμό με ολιστικές πολιτικές πάνω στο αντικείμενο, να επιτύχει, είναι να δημιουργήσει κανόνες και να θέσει στόχους οι οποίο θα έχουν εκπαιδευτικό χαρακτήρα  και να ωθώντας έτσι τα άτομα και τις ομάδες να αναστοχαστούν τις συμπεριφορές τους απέναντι στη διαφορετικότητα και να τα ενθαρρύνει να ενστερνιστούν τη συμπεριληπτική νοοτροπία.

[i] Selznick, P (1992) The Moral Commonwealth (University of California Press, Berkley & Los Angeles, California) p. 482.

[ii] Η απαγόρευση των διακρίσεων και η αποχή από τέτοιου είδους πρακτικές ως έννοια γειτνιάζει με την έννοια της συμπερίληψης (η συμπερίληψη άλλωστε αποκλείει τις διακρίσεις) αλλά δεν ταυτίζεται με αυτή. Η βασική διαφορά είναι ότι η απαγόρευση των διακρίσεων είναι μια αρνητική νομική αρχή η οποία απαγορεύει πράξεις, ενώ η συμπερίληψη είναι μια πρωτίστως μια ηθική αρχή η οποία στοχεύει στην καλλιέργεια μιας νοοτροπίας, μιας στάσης ζωής.

Για την αρχή της απαγόρευσης των διακρίσεων, αλλά και τις σχετικές πηγές σε επίπεδο ΕΕ δες https://eur-lex.europa.eu/legal-content/EN/TXT/?uri=LEGISSUM:nondiscrimination_principle#:~:text=The%20aim%20of%20non%2Ddiscrimination,opportunities%20available%20in%20a%20society

[iii] Δες ‘The SOLIS project. Research on Inclusive Education Approaches and Tools. Report’ (2021, μη δημοσιευμένο παραδοτέο του project SOLIS).

Įtraukimas

Įtraukimas kaip sąvoka, kuri išreiškiama visame socialinių santykių spektre, kyla iš moralinės lygybės principo, „kuris postuluoja, kad visi asmenys turi tą pačią vidinę vertę“.
Išplėtojus principą kaip normatyvinę taisyklę, joks individas ar grupė negali iš esmės reikalauti pranašumo dėl savo fizinių savybių ir savo įsitikinimų, vertybių ir pirmenybių sistemų, ypač jei jos socialiai taikomos kenkia kitiems asmenims ar grupėms.

Ši neigiama taisyklė lemia pagarbos požiūrį į tai, kas gali būti laikoma skirtinga arba skirtinga nuo dominuojančios grupės standartų.

Iš to išplaukia, kad įtraukimas negali reikšti įtraukimo. Įjungimo strategijose įvairovė eliminuojama, o besiskiriantis „kitas“ gali tapti dominuojančios grupės nariu tol, kol jis yra atitrūkęs nuo savybių, dėl kurių ji išsiskiria, ir priima dominuojančios grupės standartus.

Be to, įtraukimas peržengia įvairovės priėmimo ar tolerancijos sąvokas ta prasme, kad ji ne tik susilaiko nuo įvairovės persekiojimo ir tiesiog leidžia ją izoliuoti (ar net atskirti) nepažeidžiant jos.

Priešingai, įtraukioji bendruomenė įvairovę suvokia ne kaip problemą, o kaip išteklius ir galimybę plėsti savo kolektyvinių žinių ribas. Šia prasme įtraukimas daro įtaką ir transformuoja bendruomenę. Šia prasme įtraukimas yra teigiama koncepcija, kuri iš tikrųjų reikalauja teigiamų veiksmų, o ne tiesiog susilaikymo nuo diskriminacinės praktikos.

Reikia pabrėžti, kad įtrauktis yra ne padėtis, o vykstantis procesas, kuris yra socialiai ir istoriškai nulemtas.

Kaip moralinis principas, jis yra įtrauktas į asmenų ir grupių mąstyseną ir vykdomas jų kasdieniame gyvenime. Šia prasme inkliuzinė bendruomenė nuolat ugdo save ir yra įtraukimo praktikos nariai.

Šia prasme įtraukimas negali būti teisiškai vykdomas iš viršaus. Įstatymas, derinamas su visapusiška politika, yra sukurti normas ir standartus, kurie turėtų auklėjamąjį pobūdį, kad paskatintų žmones apmąstyti savo požiūrį į įvairovę ir paskatintų juos priimti įtraukų mentalitetą.