English
Turkish
Spanish
Italian
Greek
Lithuanian
English
Trust the Process
My tip for teachers would be to relax and get comfortable with the open-endedness and fluidity of the digital storytelling method. As teachers, we’re used to planning every minute of a lesson and setting lesson objectives and measurable targets to gauge whether what we’ve planned for has been achieved, but rigid outcomes aren’t really appropriate in digital story-making.
As educators, it’s hard not to jump in and impose how we think the stories should be shaped and what we think the finished film should look like, but we mustn’t. Which isn’t easy, because the pupils themselves often ask for these very things. They can find it uncomfortable not being told what to do and not having a clear set of criteria to be marked against, and they’ll often ask ‘Is this right? Am I doing it wrong?’
The digital story itself is a clear outcome, but there isn’t really a right and wrong way to have achieved it. A group of makers will create very different stories from the same prompt and the learning they’ll have gained from creating it will be different for each of them, and that can neither be planned for nor measured by standard methods. So, basically, both the pupils and their teachers must learn to sit with the discomfort of giving up control and trust the story-making process to work its magic. Because it always does!
Alison Mott
Turkish
Sürece Güvenin
Öğretmenler için tavsiyem, dijital hikaye anlatıcılığı metodunun açık uçluluğu ve akıcılığı konusunda kendilerini rahat ve sakin hissetmeleridir. Öğretmenler olarak, bir dersin her bir dakikasını planlamaya, ders hedeflerini ve planlamış olduğumuz şeyin başarıya ulaşıp ulaşmadığını ölçecek ölçülebilir hedefler belirlemeye alışığız. Fakat önceden belirlenmiş çıktılar dijital hikaye anlatıcılığında pek de uygun görülmemektedir.
Eğitimciler olarak, hikayelerin nasıl şekillenmesi gerektiğini ve bitmiş filmin nasıl olması gerektiğini düşündüğümüzü empoze etmemek zor, ama bunu yapmamalıyız.Bu kolay değil, çünkü öğrencilerin kendileri de çoğu zaman tam da bunları istiyor. Ne yapacaklarının söylenmemesini ve puanlanacak net bir kriter setinin olmamasını rahatsız edebilirler ve sık sık ‘Bu doğru mu? Yanlış mı yapıyorum? Şeklinde sorular yöneltebilirler.
Dijital hikaye başlı başına bir çıktıdır, lakin bunu başarmanın doğru veya yanlış bir yolu net olarak bulunmamaktadır.Bir grup katılımcı, aynı yönergeleri takip ederek oldukça farklı hikayeler oluştururlar ve bunun sonucunda elde ettikleri öğrenme her biri için farklı olacaktır. Ve sonuçları ne öngörülüp planlanabilir ne de standart metodlarla ölçülebilir.Bu yüzden, temel olarak, hem öğrenciler hem de öğretmenler , dijital hikaye anlatıcılığının büyüsünü ortaya çıkarmak için kontrolü bırakıp, bu sürece güvenmeyi öğrenmelilerdir. Çünkü, bu her zaman işe yarar!
Alison Mott
Spanish
Confía en el proceso
Mi consejo para los profesores sería que se relajaran y se sintieran cómodos con el final abierto y la fluidez del método de narración digital. Como docentes, estamos acostumbrados a planificar cada minuto de una lección y establecerlos objetivos de la lección y metas medibles para evaluar si se ha logrado lo que hemos planeado, pero los resultados rígidos no son realmente apropiados en la creación de historias digitales.
Como educadores, es difícil no intervenir e imponer cómo creemos que se deben dar forma a las historias y cómo creemos que se debe ver la película terminada, pero no debemos hacerlo. Lo cual no es fácil, porque los propios alumnos muchas veces piden estas mismas cosas. Puede que les resulte incómodo que no les digan qué hacer y que no tengan un conjunto claro de criterios para calificar, y a menudo preguntarán: “¿Es esto correcto?”. ¿Lo estoy haciendo mal?
La historia digital en sí es un resultado claro, pero en realidad no hay una forma correcta o incorrecta de lograrlo. Un grupo de creadores creará historias muy diferentes a partir del mismo mensaje y el aprendizaje que habrán obtenido al crearlo será diferente para cada uno de ellos, y eso no se puede planificar ni medir con métodos estándar. Entonces, básicamente, tanto los alumnos como sus maestros deben aprender a sentarse con la incomodidad de ceder el control y confiar en que el proceso de elaboración de la historia hará su magia. ¡Porque siempre lo hace!
Alison Mott
Italian
Credi nel processo
Il mio consiglio per gli insegnanti è quello di rilassarsi e di sentirsi a proprio agio con l’apertura e la fluidità del metodo del digital storytelling. Come insegnanti, siamo abituati a pianificare ogni minuto di una lezione e a fissare obiettivi e traguardi misurabili per valutare se ciò che abbiamo pianificato è stato raggiunto, ma i risultati “rigidi” non sono adatti alla creazione di storie digitali.
Come educatori, è difficile non intervenire e imporre il modo in cui pensiamo come le storie debbano essere modellate o come pensiamo che un film debba apparire, ma non bisognerebbe farlo. Il che non è facile, perché gli stessi studenti spesso chiedono proprio questo tipo di cose. Possono trovarsi a disagio nel non sentirsi dire cosa fare e nel non avere una serie di criteri chiari in base ai quali essere valutati, e spesso si chiedono: “È giusto? Sto sbagliando?”.
La storia digitale in sé è un risultato chiaro, ma non c’è un modo giusto o sbagliato per ottenerlo. Un gruppo di creatori darà vita a storie molto diverse a partire dallo stesso spunto e l’apprendimento che avranno ottenuto dalla creazione sarà diverso per ciascuno di loro, e questo non può essere né pianificato né misurato con metodi standard. Quindi, in sostanza, sia gli alunni che gli insegnanti devono imparare a sopportare il disagio del non avere il controllo e avere, invece, fiducia che il processo di creazione della storia faccia la sua magia. Perché lo fa sempre!
Alison Mott
Greek
Εμπιστευτείτε τη Διαδικασία
Η συμβουλή μου για τους δασκάλους θα ήταν να χαλαρώσουν και να νιώσουν άνετα με την ανοιχτή και ρευστή μέθοδο της ψηφιακής αφήγησης. Ως εκπαιδευτικοί, έχουμε συνηθίσει να σχεδιάζουμε κάθε λεπτό του μαθήματος και να θέτουμε μαθησιακούς και μετρήσιμους στόχους προκειμένου να αποφανθούμε εάν επιτεύχθηκε αυτό που έχουμε σχεδιάσει. Αλλά τα άκαμπτα αυτά αποτελέσματα δεν είναι στην πραγματικότητα κατάλληλα για την περίπτωση της δημιουργίας ψηφιακών ιστοριών.
Ως εκπαιδευτικοί, μπορεί να βρίσκουμε δύσκολο το να μην επεμβαίνουμε και να επιβάλλουμε το πώς εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει να διαμορφωθούν οι ιστορίες και το πώς πρέπει να μοιάζει το τελικό αποτέλεσμα, αλλά δεν πρέπει. Κάτι που δεν είναι εύκολο, γιατί οι ίδιοι οι μαθητές συχνά ζητούν αυτό ακριβώς. Μπορεί να βρίσκουν δυσάρεστο το ότι δεν τους λένε τι πρέπει ακριβώς να κάνουν και το ότι δεν υπάρχει ένα σαφές σύνολο προκαθορισμένων κριτηρίων με βάση του οποίου θα αξιολογηθούν και συχνά να ρωτάνε «Είναι σωστό αυτό; Το κάνω λάθος;».
Η ψηφιακή ιστορία είναι από μόνη της ένα σαφές αποτέλεσμα, αλλά δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος για να το επιτύχουμε. Μια ομάδα δημιουργών θα δημιουργήσει ιστορίες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους από την ίδια προτροπή (prompt) και η μάθηση που θα αποκτηθεί θα είναι διαφορετική για τον καθένα τους και αυτό δεν μπορεί ούτε να σχεδιαστεί ούτε να μετρηθεί με τυποποιημένες μεθόδους. Συνεπώς, τόσο οι μαθητές όσο και οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να μάθουν να μην δυσφορούν με το γεγονός ότι σε αυτή την περίπτωση δεν γίνεται να έχουν τον έλεγχο και να αφήσουν τη διαδικασία δημιουργίας ιστοριών να κάνει τα μαγικά της. Γιατί πάντα τα κάνει!
Alison Mott
Lithuanian
Pasitikėkite procesu
Mano patarimas mokytojams būtų atsipalaiduoti ir įsijausti į skaitmeninio pasakojimo metodo atvirumą ir sklandumą. Kaip mokytojai, esame įpratę planuoti kiekvieną pamokos minutę ir nustatyti pamokos tikslus bei išmatuojamus tikslus, kad galėtume įvertinti, ar pavyko pasiekti tai, ką planavome, tačiau nelanksti rezultatai nėra tinkami kuriant skaitmenines istorijas.
Kaip pedagogams, sunku neprimesti, kaip, mūsų nuomone, istorijos turėtų būti formuojamos ir kaip, mūsų manymu, turėtų atrodyti baigtas filmas, bet mes neturime to daryti. Tai nėra lengva, nes patys mokiniai dažnai to prašo. Jiems gali būti nepatogu, kai jiems nenurodyta, ką daryti, ir jie neturi aiškaus kriterijų rinkinio, pagal kurį būtų vertinami, ir jie dažnai klaus: „Ar tai teisinga? Ar aš tai darau neteisingai?’
Pati skaitmeninė istorija yra aiškus rezultatas, tačiau iš tikrųjų nėra teisingo ir neteisingo būdo tai pasiekti. Grupė kūrėjų kurs labai skirtingas istorijas iš to paties raginimo, o mokymasis, kurį jie įgis jį kurdami, kiekvienam iš jų skirsis, ir to negalima nei planuoti, nei išmatuoti standartiniais metodais. Taigi iš esmės tiek mokiniai, tiek jų mokytojai turi išmokti sėdėti su diskomfortu, kai atsisako kontrolės, ir patikėti, kad istorijos kūrimo procesas suveiks. Nes taip visada!
Alison Mott